“Non se nace muller, chégase a selo” Simone de Beauvoir foi unha grande feminista do século XX, con frases como esta reivindicou a figura da muller na sociedade. Rosalía de Castro é unha das grandes figuras literarias que loitou polos dereitos da muller “ xa dende a cuna era consciente do mundo de escravitude que me esperaba” Virginia Bolten fixo calar con esta cita: “Nin Deus, nin Patrón, nin Marido”.
Dende tempos inmemorábeis loitamos por un recoñecemento físico, psíquico e laboral. Xudiron diversos feminismos ao longo da historia cuxo obxetivo era un: IGUALDADE. O mundo dou un xiro, a muller logrou o dereito aos estudos superiores, e vaia, díganme a porcentaxe de homes e mulleres que hai hoxe nas facultades? Agora pretenden que retomemos aos anos 60, pretende volver a elexir sobre o noso día a día. O noso corpo, a nosa vida. Quizáis deberían reflexionar un intre, e poñerse na situación dunha muller que NON quere ser nai, onde queda entón a LIBERDADE? principio básico do ser humano. Logo apareceran casos de corrupcción, cando teñamos que ir a Holanda, por exemplo, para poder abortar.
Falamos de progreso, de que a muller é igual ao varón. Falamos de superioridade, de intelixencia e de poder. Habitamos nunha sociedade na que nos publicitan pastillas para adelgazar. A novidade. Veneno que mata o corpo da muller. Qué é o que pretenden? Que sexamos paos e maniquís de zara? Pastillas que reducen o apetito, acaso alimentarse non é básico para a vida? O deporte é saúde, é unha boa opción, non pastillas que nos van matando. Cantas enfermedades causan esas pastillas? ainda fai nada se descubriu unha nova doenza causada por elas, que produce a morte. Deixemos de xogar, deixemos de ser bonecas publicitarias. Abramos os ollos. Absurdos anuncios que califican o “ pelo” como masculino e non” feminino”, por deus, tod@s somos persoas. Remato esta reflexión cun fragmento da miña colleita.
Dende tempos inmemorábeis loitamos por un recoñecemento físico, psíquico e laboral. Xudiron diversos feminismos ao longo da historia cuxo obxetivo era un: IGUALDADE. O mundo dou un xiro, a muller logrou o dereito aos estudos superiores, e vaia, díganme a porcentaxe de homes e mulleres que hai hoxe nas facultades? Agora pretenden que retomemos aos anos 60, pretende volver a elexir sobre o noso día a día. O noso corpo, a nosa vida. Quizáis deberían reflexionar un intre, e poñerse na situación dunha muller que NON quere ser nai, onde queda entón a LIBERDADE? principio básico do ser humano. Logo apareceran casos de corrupcción, cando teñamos que ir a Holanda, por exemplo, para poder abortar.
Falamos de progreso, de que a muller é igual ao varón. Falamos de superioridade, de intelixencia e de poder. Habitamos nunha sociedade na que nos publicitan pastillas para adelgazar. A novidade. Veneno que mata o corpo da muller. Qué é o que pretenden? Que sexamos paos e maniquís de zara? Pastillas que reducen o apetito, acaso alimentarse non é básico para a vida? O deporte é saúde, é unha boa opción, non pastillas que nos van matando. Cantas enfermedades causan esas pastillas? ainda fai nada se descubriu unha nova doenza causada por elas, que produce a morte. Deixemos de xogar, deixemos de ser bonecas publicitarias. Abramos os ollos. Absurdos anuncios que califican o “ pelo” como masculino e non” feminino”, por deus, tod@s somos persoas. Remato esta reflexión cun fragmento da miña colleita.
Un eu de mirada infantil debuxando anacos de vidas estragadas.
Reconstruíndo vivencias alleas en trozos de papel, un comezo doce.
Un eu de mirada perdida buscando o porqué de que a avoa fixese a comida e
o avo non.
Un inocente eu mancado pola nostalxia dun tren perdido,
un autoensino cargado de durezas.
Un eu impulsivo ante a confesión dos golpes da miña amiga.
Un eu odiando a existencia.
Un eu que aprendeu de Doris Lessing, de Simone de Beauvoir, de Camille Paglia, Betty Friedan, Judith Butler, Alice Walke, Clara Campoamor, Yolanda Castaño, e como non, a miña querida Rosalía de Castro…
unha Noelia en pe disposta a loitar por aquelo que tanto nos pertence. Érgome para aplaudir ás mulleres revolucionarias que se atreveron a dicir “ alto”.
Un eu adulto que ten claro que se namora das persoas, non dos sexos.
Un ceo azul para ti, quen levas tempos inmemorábeis aturando a raza masculina.
Loitando por un nome tan grande como a túa intelixencia.
Nai, avoa, policía, profa, periodista, sarxenta, escritora…
pero sobre todo muller.
Cor violeta nas nosas mentes!
Reconstruíndo vivencias alleas en trozos de papel, un comezo doce.
Un eu de mirada perdida buscando o porqué de que a avoa fixese a comida e
o avo non.
Un inocente eu mancado pola nostalxia dun tren perdido,
un autoensino cargado de durezas.
Un eu impulsivo ante a confesión dos golpes da miña amiga.
Un eu odiando a existencia.
Un eu que aprendeu de Doris Lessing, de Simone de Beauvoir, de Camille Paglia, Betty Friedan, Judith Butler, Alice Walke, Clara Campoamor, Yolanda Castaño, e como non, a miña querida Rosalía de Castro…
unha Noelia en pe disposta a loitar por aquelo que tanto nos pertence. Érgome para aplaudir ás mulleres revolucionarias que se atreveron a dicir “ alto”.
Un eu adulto que ten claro que se namora das persoas, non dos sexos.
Un ceo azul para ti, quen levas tempos inmemorábeis aturando a raza masculina.
Loitando por un nome tan grande como a túa intelixencia.
Nai, avoa, policía, profa, periodista, sarxenta, escritora…
pero sobre todo muller.
Cor violeta nas nosas mentes!
Noelia Gómez Dende as terras
rianxeiras loito porque a palabra igualdade deixe der ser un simple
sustantivo e se convirta en verba real. O meu nome é Noelia Gómez Calvo,
teño dezanove anos e son estudante de xornalismo na USC. O calificado
como segundo sexo debe reinventarse na sociedade. Debemos construir un
futuro violeta, xa que os sexos serán dous, pero o mundo é un.
Ningún comentario:
Publicar un comentario