martes, 14 de outubro de 2014

"Aminata ou a muller que subiu ao baobab", de Beatriz Guerra

Ollei a todas esas mulleres que acudiran á praza do mercado local.

Ollándome curiosamente, expectantes, para escoitar aquilo que tiña que dicir. No meu foro interno, pensaba que non viría tanta xente. Inconscientemente sabia que estaba a loitar por unha causa perdida onde se supuña que as miñas coetáneas non me apoiarían. Tremín de medo.

De súpeto, recoñecín á miña nai, entre a multitude de mulleres que a rodeaban . O seu sorriso que brillaba mais que o boubou cobizo que cubría a súa pel ébano, mais fermosa que a miña propia. E coma se a ocasión requiríseo, cubrira os seus brazos de pulseiras de coiro negro e prata vella. Colleita do brazo da miña avoa e as miñas catro irmás, saudándome, en primeira fila, como dicindo : “Animata, filla, agora non te botes atrás, imos, expón o que teñas que dicir, apoiámosche”

E falei. Falei das mulleres do meu país coa paixón e a rabia que saíron dos meus beizos. Lembrei cando, de pequena, cos libros de historia baixo os meus brazos, pensaba porque nós eramos pobres e o resto do mundo non o era, porque os que tiñan mais, non axudaban aos que tiñan menos, e porque nós as mulleres eramos as mais prexudicadas nesta repartición.

E o meu discurso deu a volta ao mundo: o 8 de Outubro de 1986: “O dereito da muller africana a ser dona da terra que produce”

O meu pai seguiría pensando para que ía servir iso de ser as donas da terra. Pero el xa sabia que eu era especial. Desde pequena deixaba a medio rematar as miñas tarefas no campo para achegarme ao baobab xigante onde, cada certo tempo, Ogotemmeli, o godón ancián narraba historias marabillosas que eu asumía como reais, sobre como “o mundo foi creado” “Ao principio só existía Deus (Amma). O todopoderoso aínda se atopaba dentro do “ovo do mundo”, nunha especie de movemento xiratorio continuo. O ovo deu a luz un minúsculo granito no seu centro; pero ao explotar este, a palabra de Deus desenrolouse. Nos restos do ovo, agora unha placenta cósmica, Amma concibiu os primeiros seres con alma, catro parellas de xemelgos. Pero uno dos xemelgos, Ogo, quería gobernar el mesmo. Cos ollos pechados arroxouse á nada, arrastrando consigo un anaco de placenta, que se converteu no planeta Terra. Antes de lanzarse ao baleiro roubou sementes divinas do ceo. Indignado pola súa desobediencia, Amma provocou unha seca nos campos da Terra nos que Ogo plantara as sementes, á vez que lle quitaba a voz. Despois transformouno nun ser cuadrúpedo: o raposo pálido. Tras aquela acción, Amma decidiu reordenar o universo: sacrificou a Nomo, o irmán xemelgo do raposo pálido. Un río de sangue derramouse no espazo exterior, provocando o nacemento da primeira estrela: Sirio, o embigo do mundo. Cando esta estrela e a súa lúa producen unha eclipse, o pobo dogón -de onde procedía o ancián-celebraba a festa Sigi, o clímax da vida da tribo”

Cando o ancián Ogotemmeli morreu, “unha bibloteca desapareceu, sen necesidade de que as chamas acaben co papel” as súas historias máxicas desvanecéronse. Nin sequera puideron ser substituídas por outras que Helene contaba na escola, nun inintelixible idioma, que me esforcei en comprender. Quería coñecer que ocorreu cos outros dous xemelgos de Ogotemmeli, pero Helene non coñecía aquela historia. Ante a miña desilusión, tentou contarme historias, para meu parecer, insípidas, porque non estaban acompañadas de brazos e pernas voadoras nin ritmos de tambores, pero historias que ao final chegaron a min a través de letras de papel, coa única diferenza que podía transportar esas historias ao baobab do pobo.

-Eses libros europeos, comeranche a cabeza- dicía a miña avoa cando lle recitaba de corrido a ela e as miñas irmás os contos europeos de Hélene. Uns trasgos que fabricaban zapatos pola noite, unha bruxa que se miraba nun espello querendo ser a mais bela, un coello que chega tarde á hora do té. A miña nai calaba, pero secretamente ría.

Ao meu pai non lle parecía ben que a súa filla fose á escola. Para el era unha perda de tempo. Mesmo cando me esforzaba en sacar boas notas e acceder a bolsas para seguir estudando. A miña nai seguía calando, pero traíame ás agachadas libros “Eses europeos que tanto che gustan”,dicíame, sacándoos de debaixo do seu vestido laranxa que imitaba os amenceres da nosa terra.

Os contos de papel de Helene remataron, pero chegaron esoutros que seguía devorando baixo o baobab. A miña nai deixábame enfrascada nas miñas letras, se lle axudaba polo día coas tarefas do campo. E empecei a observar centos de amenceres de mulleres nas terras, traballando, loitando e morrendo por algo que nunca lles pertencería. E deixei o meu cómodo asento do baobab para subirme a el e gritar.

E así fun coñecida no mundo: “A muller que subiu ao baobab e gritou polos dereitos das mulleres”

Beatriz Guerra (Castrofeito, O Pino 1977) . Teño publicado  relatos na revista do Ateneo Ferrolá e na editorial Contos Estraños (Revista Volume V e Volume VI) Podedes seguirme no blogue: helenadebao.blogspot.com.es

A miña experiencia profesional vencellouse dende os meus inicios o eido social, onde a prioridade era a igualdade de oportunidades entre homes e mulleres: non so no eido da violencia de xénero, senón na violencia económica e social. Supoño que estas experiencias influenciaron a miña escrita.

A nena protagonista de Aminata basease nunha historia dun muller real, Aminata Traoré,  escritora e política, nada en Mali, que pasou a súa vida loitando polos dereitos das mulleres africanas.

venres, 10 de outubro de 2014

"Luz Fandiño", de Charo López (e Xoana Pardo)





Charo Lopez

Estudei jornalismo na USC e fotografia na escola de arte Antonio Faílde. A necessidade de comunicar busca formato, letras, sons, cores. A imagem fixa e o texto conseguem ser as ferramentas -de maneira complementária ou independente- que me ajudam a interpretar e descrever umha realidade complexa. Criaçom e comunicaçom difuminam-se; reflexom e expressom som palancas. Para saltar. Ou caminhar, quando menos.

Máis información no seu blogue: http://charolopezfoto.blogspot.com.es/

Sobre a súa obra, ela diz:
Luz, passados os oitenta, ilumina com um olhar que guardou soles da Argentina, da França e sobre todo do céu cinzento de Compostela. Tem um armazém cheio de lembranças históricas que comparte fazendo do seu património cousa comúm. E tem vivos todos os sonhos do mundo. Luz rebelde. Luz lilás e vermelha. Luz alegre e azul. Amiga das ruas. Militante do futuro.

O texto que acompaña as fotografías son dunha entrevista de Xoana Pardo (estudante de xornalismo) a Luz Fandiño, que pódese atopar completa: http://compostimes.com/2014/01/luz-fandino-a-crise-e-un-xogo-fascista/

xoves, 9 de outubro de 2014

"Quérote ceibe", de Luz Beloso e poema de Miguel Ángel Alonso


"Imprensa para mulheres - imprensa de mulheres: duas ideias brevíssimas", de Óscar Valadares

Grabado Circe, de Giovanni Benedetto Castiglione (1650)
Primeira ideia: não há colectivo social sem comunicação. Podem existir grupos de debate, até grupos mobilizados e mobilizadores, mas quem procure incidência social tem necessariamente de espalhar os seus debates ao conjunto. Tal tarefa não é possível sem comunicação, sem o que os partidos e as organizações clássicas do marxismo chamaram órgãos de expressão. Os feminismos e os colectivos LGBTI sabem disto e nos últimos anos têm posto em andamento um bom número de iniciativas comunicacionais polo mundo adiante — também na Galiza — combatendo por essa via a subalternidade dos seus próprios debates, amiúde injustamente submetidos e secundarizados em relação aos debates principais das organizações políticas e sociais em que a maioria dessas pessoas também militam. Mas não só.  As novas publicações destes coletivos têm, de modo fundamental, a virtualidade de se opor à tradicional imprensa vocacionada para a mulher, subvertendo, pola base, o conceito mesmo de “imprensa para mulheres” e todo o que isso implica direta ou indiretamente.

É necessário notá-lo: a imprensa para mulheres não deixa de ser, em todo caso, imprensa capitalista. Tem por objetivo vender produtos, colocando-os na retina de públicos identificados como alvo. Não é casual que na “imprensa para mulheres” não se publicitem carros, mas cosméticos, como tampouco é por acaso que os exemplos de “mulheres de sucesso” sejam sempre umas poucas empresárias e as escassas mulheres que povoam conselhos de administração de grandes transnacionais, nem tampouco que a mensagem seja sempre “o que nós, mulheres, podemos fazer dentro do sistema machista” e nunca “os motivos polos que nós, mulheres, somos oprimidas polo sistema machista”.

Constatar esta situação, essa ocultação propositada da realidade, equivale, pois, a constatar que a propriedade dos meios de comunicação “para mulheres” reproduz neles exatamente os mesmos padrões ideológicos que lhe são caraterísticos, todavia com especial virulência. E ninguém duvida que os padrões ideológicos das oligarquias que possuem os meios de comunicação — também aqueles produzidos “para mulheres” — passam hoje, como ontem, pola conservação da sua superioridade de género, por manter vivo o processo de “cousificação” da mulher (sugerindo falsamente, de passada, que o processo de normalização da condição feminina e das sexualidades dissidentes está já efetivizado), e por continuar recluindo em guetos de segurança as alternativas LGBTI, visíveis o suficiente para evitar críticas, mas não demasiado.

Segunda ideia: além disso, essa constatação impõe também, por fim, a necessidade de se dés-disciplinar do tipo da imprensa que a reproduz, considerando que a condição da mulher nas sociedades capitalistas não tem nada a ver com uma definição biológica ou natural, mas com uma perspectiva histórica — legível do ponto de vista marxista — que exige às próprias mulheres, como sujeito histórico, a sua ativação e organização em chave política, arredor da ideia da sua própria emancipação. E exatamente o mesmo para os coletivos LGBTI, que só nos últimos anos começaram a assumir esta exigência de modo aberto e positivo. 

A consequência prática deste novo papel é a modificação do paradigma de consumo de informação, fugindo da imprensa segmentada para mulheres e encetando o caminho da imprensa feita “por mulheres”, centrada na superação da sua condição subordinada. Evidentemente, um trabalho que não será feito sem dificuldade, a começar pola associação da comunicação militante com comunicação interessada, enquanto aos grandes meios se lhes reconhece seriedade e neutralidade; e a seguir pola ideia ainda geralizada de que essa imprensa militante, quando for opositora ao sistema, tem muito mais de exercício de histeria (sic) do que com a transcrição de debates de interesse para as maiorias sociais.

Por outras palavras, que a imprensa feminista, feita “por mulheres”, não está livre de cair na mesma subalternidade a que as oligarquias sempre quiseram reduzir o conjunto do movimento feminista. E que a única maneira de superar o ataque e desafiar frontalmente aquela imprensa que trata de simular uma normalização já efetivizada é o mesmo que hoje faz do feminismo e da militancia LGBTI um dos pólos de debate social mais ativos e interessantes da afirmação dissidente: compromisso, organização, combate.

Óscar Valadares Ocampo, militante comunista e soberanista no MGS e no BNG, é membro do Comité Galego de Solidariedade Internacionalista Mar de Lumes e faz parte do conselho editor de Contrapoder.info.

"Envexa de clítoris", de Helena Capera

“As Bruxas Lancashire” de de William Harrison Ainsworth
Segundo o misóxino Sigmund Freud todas as mulleres padecemos envexa de pene, un trauma que nos posúe de nenas cando descubrimos os xenitais masculinos e recoñecemos o noso corpo incompleto, castrado.

O que parece un chiste malísimo é unha teoría que mutilou a sexualidade de moitas mulleres ao longo do século XX. O falocéntrico Freud e a súa tropa interpretaban as mulleres como seres opostos aos homes. Consideraban que os orgasmos provocados pola estimulación do clítoris eran infantís (por non precisaren o pene). E chegaron a ser tan ignorantes que obviaron non só que non envexamos as pirolas, senón que o noso clítoris é o único órgano do corpo humano dedicado, exclusivamente, a producir pracer.

O clítoris ten máis de 8.000 terminacións nerviosas, a maior concentración que existe nun único órgano. Supera a hipersensibilidade das puntas dos dedos, dos labios e da lingua. O clítoris é puro nervio: un tesouro máxico!

Moitas somos as mulleres que algunha vez soñamos  cunha pirola  propia  (colgando  entre as pernas) ou falamos sobre os xenitais masculinos. Utilizamos dildos con forma de falo e gozamos penetrando mentres fodemos. Pero iso é curiosidade e vicio. Non envexa.

Porque cando de nenas descubrimos o noso clítoris, un mundo novo e fantástico se abre diante de nós. Aprendemos a tocalo, agarimalo, beliscalo. Gozamos cunha lingua, uns dentes, un alento. Viaxamos mentres o capuchón se abre e o botón crece e se expande. Sentimos o centro do universo debaixo do noso embigo.

Tan poderoso é o noso clítoris que nalgunhas sociedade a mutilación deste órgano se utiliza como mecanismo de control dos corpos. Anulando o desexo e o pracer, anúlase a persoa. E eliminando a autonomía das mulleres, mantense a hexemonía dos que mandan.

Se Sigmund Freud tivese cona, quizais titulase algunha das súas obras ‘Sabia natureza’. E o que nomeou loucura, chamaríao multiorgasmo. Pero naceu  e  viviu   coma  un  home  e  falou  sobre   as mulleres sen coñecelas nin respectalas. Morreu sen decatarse de que o sensato, en todo caso, é padecer envexa de clítoris.

Helena Capera Cullell é amante das letras, dos corpos e das linguas. Chegou ao Atlántico dende Mediterráneo hai seis anos e dende aquela medra e desaprende en galego. O concepto ‘neofalante’ non lle gusta. O queixo, encántalle.

mércores, 8 de outubro de 2014

"Virxinia", de A Nena

No Cruceiro de Cabeza de Vaca, dunha ocasión atoparon unha raposa. Entre laranxa e amarela, ferida e tan feble que, a pesar do medo, non puido fuxir dos nenos. O animaliño tiña un par de buracos de bala, un preto da orella, outro leváralle unha mamila. Os proxectís, pensaron todos, eran do Lois, pero quen lle dicía nada ó rapaz ou o seu pai. Se un era un mal fillo, o outro era peor home. Don Manuel que por aquel entón vivía so, dende que a tía marchara coidar dunha filla a Caracas, recolleuna e chamou o veterinario. Para que o queres? Mátaa. Díxolle como se o estivese avisando de algo.

Pero non fixo caso e, arrimouna o seu cuarto. Durmiu na súa alfombra mentres lle facía as curas e, lle daba as papas e o leite receitados polo Xoán. E logo de sandar seguiu alí, respirando no seu dormitorio, camiñando a carón, compartindo alimento. Ela con el, el con ela. As veces ela marchaba, pasaba uns días fóra e, na volta, traía algún coello ou galiña, que Don Manuel preparaba enfadado e agradecido.

Dunha delas, apareceu de novo xunto o Cruceiro, e tamén de novo cun par de buracos, un preto do nariz, outro no rabo. Chamou outra vez o doutor e repetiu os coidados segundo as indicacións. Non houbo mais sustos ate tres anos despois, en que despois de algo máis dun mes volveu aparecer da mesma maneira e no mesmo lugar.

Don Manuel estaba na reitoral regando os xeranios, mentres ambos durmían a sesta, fuxindo do lume dos dias de agosto ou buscándoo  no inverno, diante da cociña de ferro.

Matou a femia, deixou o macho. Coidounos os dous e eles coidaron del. Don Manuel acertara, a súa Virxinia non marchou, sen embargo deixábase amar polo seu fillo até o incesto. Algo que non era do gosto relixioso do párroco, pero que admitiu coma unha penitencia.

Igual que aceptou afogar os fillos daquela pequena perversidade da Natureza, sen deixar un. Aproveitaba mentres ambos durmían a sesta, fuxindo do lume dos dias de agosto ou buscándoo  no inverno, diante da cociña de ferro.

Dunha vez, sen embargo, o Lolo fillo, espertou e foino buscar. O ver o seu pai facer aquilo, arrabiou de tal maneira que lle cravou todos os dentes na gorxa. Don Manuel comezou a sangrar tanto que asustou ó animal e fuxíu. Virxinia baixou ó escoitar as voces e os gruñidos. Cando víu o seu compañeiro, achegouse a el asustada, lambeulle nas feridas e correu polo veterinario.

Don Manuel pasou días no dormitorio, Virxinia coidouno igual que a coidara a ela, e el durmíu tranquilo na alfombra, xunto a súa cama.

Podedes seguir A Nena no seu blogue: http://historiasdamanola.blogspot.com.es

martes, 7 de outubro de 2014

"Mulheres livres en povos livres", de Paula Rios (Mulheres Nacionalistas Galegas)

Grabado dunha muller colgada dun péndulo
Sustenta Simone de Beauvoir que o feminismo é uma forma de viver individualmente e de lutar coletivamente. Certamente, mas talvez esqueceu assinalar que o feminismo é também, uma forma de pensar, uma forma de perceber e interpretar a realidade. O feminismo é uma reflexão que toca a vida toda: a ecologia, a economia, as relações afetivas. Isso é o feminismo: um instrumento de reflexão para a vida.

As feministas somos pessoas que pensamos, dialogando e vivindo a necessidade de mudança desta sociedade tão injusta em muitos sentidos, injusta em sala de aula, injusta na divisão geográfica, injusta por racismo, mas a primeira das grandes injustiças do mundo é que 50% da humanidade foi tratada por centenas de anos como se tiver de ser tutelada. As mulheres não éramos totalmente adultas, não éramos totalmente humanas, não éramos totalmente iguais aos homens.

Essa injustiça é a que move o feminismo, porque eu como a maioria das mulheres no mundo somos vítimas desta situação de injustiça, e junto com outras mulheres não só me dei dado conta disso, também descobri que havia um espaço onde a minha rejeição, a minha reflexão, podiam se manifestar. O feminismo forneceu algo para as mulheres: ofereceu às outras mulheres para construir com elas algo diferente.

O feminismo requereu de vários séculos de existência para ser reconhecido como pensamento crítico. A resistência ao pensamento crítico gerado pelas mulheres tem entre as suas manifestações a negação, invisibilizaçom, ridicularização e até mesmo a destruição de toda a impressão sobre o assunto. A utilização da  invisibilizaçom  e a negação  das  mulheres silenciando-as e  apagando as evidências  da sua resistência, contribuiu para o seu desartelhamento como sujeito social e político, ou seja, como movimento e força social, enquanto que, sem referentes, as mulheres somos construídas historicamente como órfãs em nossa tradição sócio-política.

As mulheres na Galiza têm avançado nos últimos tempos, mas nunca nos foi dado nada. Os avanços conseguidos foram resultado das lutas do movimento feminista e as mulheres das MNG sabemos da importância do feminismo, da necessidade de continuarmos na luta pela destruição do sistema patriarcal e a construção de uma sociedade livre de exprotações e do compromisso com a luta da Galiza pola consecução da sua independência nacional.

O projeto de país e o projeto feminista

Os reptos que mantém o feminismo hoje podem ser extrapolados para o conjunto das forças políticas e das organizações e movimentos sociais em geral. Partimos de que a actual situação económica, política e social tem diferentes respostas organizadas a diferentes níveis, mas todas elas confluem -na teoria-, no desejo de construir uma sociedade mais justa e, também -na teoria-, na defesa dos direitos da Galiza.

Mas na hora de construirmos o futuro para a nossa nação, o feminismo coloca acima da mesa temas que podem entrar em litígio com as posições que não contemplam a luta contra o patriarcado como um vetor fundamental para que essa construção nacional se realizar sob prisma de equidade. Sabemos que uma ideia de país muito soberano e independente, não sempre coincide com ideias libertadoras e feministas.

As mulheres, e muito concretamente nossos úteros, foram utilizadas historicamente por diferentes ideologias e em circunstâncias também muito diferentes, para fazer da maternidade um meio para conseguir um fim político.Qualquer construção nacional que se pretenda de costas aos direitos das mulheres e fomentando valores patriarcais, merece enfrentamento por parte de feministas.

Construindo o futuro

Como afirma Carmen Castro*: «Este é tempo de construir uma nova realidade, na qual a identidade das mulheres como sujeitos políticos e econômicos não esteja a ser questionada nem tutelada. E é tempo de assumir que o direito de decidir de um povo ou comunidade como sujeito coletivo só pode ser construído a partir do direito de decidir das pessoas, de a cada uma delas. Isso necessariamente tem que incluir o direito de decidir das mulheres sobre suas vidas e sobre seus corpos. Dificilmente seremos capazes de construir esta nova realidade para nosso país se não é asumida a necessidade de despatriarcalizar a sociedade e acabar com os «paternalismos» resesos».

Do feminismo sabemos que falar de participação das mulheres nas instituições, nos partidos políticos, nas organizações sociais... não significa acabar com o patriarcado. Em palavras de Begonha Caamanho «Ser mulher não significa ser feminista. Ser vereadora, conselheira, ministra ou presidenta não quer dizer fazer políticas feministas, nem sequer é garantia de maior sensibilidade, honestidade ou justiça. Pensar isso seria volver a aquele feminismo romântico que pretendia que as mulheres éramos essencialmente boas; que a tenrura, a solidariedade e a generosidade eram características nitidamente femininas enquanto que a agressividade, concorrência e a violência eram masculinas. Podemos ser tão violentas, tão corruptas como o mais infame dos homens. Somos as principais vítimas do patriarcado, mas isso não nos converte em melhores. Não som os nossos genes nem os nossos genitais, é a nossa ideologia quem nos faz defender valores distintos aos patriarcais. É o feminismo que nos converte em insubmissas e revolucionárias».

Cumprem projetos nacionais que assumam os direitos das mulheres e recolham, das lutas feministas, todas aquelas alternativas que se elaboram para assegurá-los e defendê-los. Só desde a luta antipatriarcal e anticapitalista poderemos conseguir uma mudança radical desta sociedade e portanto é muito importante aprofundar nas formas de luta dos feminismos para construir uma Galiza realmente livre e não patriarcal.


Mulheres Nacionalistas Galegas é uma organização feminista que considera o feminismo como uma luta global de seu, que Galiza é uma nação que tem negados os seus direitos políticos e o capitalismo como um modo de produção contrário aos interesses das mulheres e da humanidade em geral. O feminismo que defendemos compõe-se desses espaços de luta que já abriram fendas na estrutura patriarcal. Não para pequenas transformações que não mudam o sistema, a nossa história de reivindicações é mais do que isso. Trabalhamos para que a sociedade não continue a reproduzir esta ordem estabelecida há milheiros de anos, num processo que se alimenta da nossa vida diária, com avanços, retrocessos, certezas e ilusão cara a uma sociedade nova baseada em novas e superadoras relações de género. Em MNG, desde Galiza, desde a rebeldia, as mulheres seguiremos DESAFIANDO O PATRIARCADO.

venres, 4 de xullo de 2014

#Fanzine25X Adiantos

Nesta entrada iremos subindo as actualizacións da nosa páxina do facebook sobre o #Fanzine25X, pra que podan ser gozadas tamén pola xentiña que non está na rede social.

A nosa primeira sorpresa é a editorial do fanzine:


Iremos desvelando, así mesmo, a pouquiños, algunhas das persoas que participan no fanzine (aquelas das que temos algunha referencia online que non revele o traballo que sairá, claro). Se non temos o voso blogue ou algunha dirección e querédela facernosla chegar, enviádela por e-mail (comite.aslurpias.gz@gmail.com) ou por privado (via facebook). 

Luz Beloso. Deixámosvos o booktráiler do libro infantil O soño de Esther. Un libro que a nós encántanos, é que ademáis está ilustrado pola primeira persoa que nos fixo chegar a súa colaboración: http://vimeo.com/91217321

Beatriz Guerra é outra das colaboradoras, gústanos moito a súa sutileza e dozura. Unha gran descuberta, a verdade. 
Eiquí o seu blogue: http://helenadebao.blogspot.com.es/

A Nena. Coidamos que os relatos do seu blogue gustaránvos tanto como a nós. Poesía do cotián, unha ledicia. 
Deixámosvos o seu blogue: http://historiasdamanola.blogspot.com.es/

Noelia Gómez, poesía e prosas íntimas, en pequenas dosis, como aloumiños.  
O blogue: http://donadosilencio.blogspot.es/

Charo López, xornalista e fotógrafa. Un pracer contar con ela prá publicación, xa que seguimola dende fai tempo e encántanos o seu compromiso. E, ademáis, as súas fotografías teñen unha forza que nos arrastran... 
O seu blogue de fotografía: http://charolopezfoto.blogspot.com.es/


Partido Froilanista. Temos a honra de decir que o Partido Froilanista tamén colabora na publicación, concretamente a súa Sezón da Muller do Comité de Ortodoxia do Partido Froilanista. Deixámosvos o seu facebook Froilán Todos Los Santos 

Libraría de Mulleres Lila de Lilith. Non podían faltar elas, por suposto, as mulleres da Libraría de Mulleres Lila de Lilith. Se ainda non as tedes como referencia, non esperedes máis. A súa páxina do facebok: https://www.facebook.com/LiladeLilith

Mulheres Nacionalistas Galegas tamén colaboran na publicación. Grandes estas mulleres organizadas polo feminismo e pola soberanía do noso país. O seu perfil no facebook: https://www.facebook.com/mulheresnacionalistasgalegas

E hai moitos e moitas máis. Temos xentiña que milita en organizacións e partidos políticos como a UMG ou Isca!, o Movemento Galego ao Socialismo, ou poetisas, activistas polos dereitos LGTBI, xornalistas, etc. Mais non temos as súas referencias web que non sexan perfiles personales, que lóxicamente non imos a dar. 

O próximo adianto non chegará até o venres... estade atentas! 

martes, 3 de xuño de 2014

Decálogo pola soberanía galega en clave feminista

Foto de Laura Bugalho

A continuación amosamos ideas clave pra alimentar o debate sobre a emancipación social e nacional do pobo galego, dende un punto de vista feminista.

1.- Coordinación de forzas políticas en clave galega

No seo da sociedade galega teñen que construirse as bases materiais pra propiciar unha confluencia real en torno a un proxecto emancipatorio común. Niste proceso de empoderamiento popular e nacional, hai que facer unha autocrítica constante sobre a invisibilizacón dos colectivos minorizados no espazo público (machismo, LGTBfobia, disfobia, xenofobia, etc.), o papel dos coidados (dobles e triples cargas do traballo, cadena global de coidados, etc.) e a masculinidade hexemónica.

2.- Proceso constituinte

Dende a pedagoxía, o traballo de rúa e o asociacionismo, débense seguir dando pasos na proliferación de palestras e na acumulación de forzas político-sociais, pra constituirmos nun estado proprio, centrándonos tamén na participación interxeracional e intercultural. Desta forma evitamos o illamento das persoas maiores e migrantes, en especial das mulleres e outros colectivos minorizados.

3.- República Galega

A República Galega será feminista ou non será. Reivindicamos a politización dos nosos corpos, os nosos praceres e as nosas expresións estéticas, como eixo principal pra loitar contra as violencias heteropatriarcais. Na República da Galiza todas as identidades minorizadas deben estar chamadas a constituirse soberanamente en suxetos políticos activos, erradicando dobles e triples discriminacións. Diste xeito faguemos do matriotismo social a materialización da ferramenta feminista en clave galega.

4.- Soberanías

Reivindicamos a interdependencia mutua e recíproca de tódalas soberanías (económica, afectivo-sexual, cultural, ecolóxica, enerxética, alimentar...). Ou avanzan todas, ou non avanza ningunha. Temos que exercer as soberanías enerxética, ecolóxica e alimentar, como bases pra construción dunha economía local forte, o sosteñemeneto dunha vida digna e o futuro das biodiversidades.

5.- Municipalismo e comarcas

É necesario non esquecer a tradición democrática do parroquialismo, o movemento mancomunado e todo tipo de xuntanzas locais que xurden en torno a defensa do benestar, do territorio e da dignidade da poboación. Compre profundizar na visibilización que históricamente tiveron e teñen as mulleres na defensa das comarcas, a soberanía dos montes e o sosteñemento material da vida.

6.- Lingua

Temos que loitar pola visibilización de tódalas manifestacións que ten a lingua galega, pra non esquecer a responsabilidade que té o idioma na construción e sosteñemento da cultura e a política do país, e faguendo fincapé na linguaxe inclusiva. A lingua galega debe seguir profundizando no artellamento do espazo común que internacionalmente é a lusofonía, sempre tendo en conta as particularidades e xiros do galego nas súas diferentes expresións, e visibilizando as realidades históricamente estigmatizadas (gheada, seseo, etc.).

7.- Memoria histórica

A Memoria histórica dun país é o patrimonio inmaterial do pobo. A República da Galiza terá que ter sempre como máxima a loita contra a españolización, a amnesia obligatoria e o esquecemento das nosas mártires, exiliadas, dispersadas, etc., pra construirmos un espazo no que poder ollar sempre hacia ó frente, coa participación explícita das persoas agredidas polo heteropatriarcado, sempre presente a loita internacionalista contra ó feminicidio.

8.- Cultura popular e patrimonio

A participación activa das mulleres en tódalas expresións culturais e patrimoniais, será clave na construción e consolidación da cultura e do patrimonio do país, esí como unha regaleguización ampla en clave feminista. Promocionaranse os feminismos no seo duns medios de comunicación feministas, críticos e nacionalistas de esquerdas. A recuperación do patrimonio inmaterial do rural deberá ser un eixo prioritario, a República da Galiza deberá pór en valor a participación de tódalas persoas na cosmovisión labrega e mariñeira, sendo garante en todo momento dun laicismo real.

9.- Galiza Estremeira ou Franxa Leste

Estrecharanse lazos con tódalas comunidades galegofalantes que linden xeográficamente coa República da Galiza, faguendo especial fincapé na cooperación entre as mulleres e a creación de espazos comúns que faciliten a consolidación da galeguidade, sempre en situación de voluntariedade e de apoio recíproco.

10.-Diáspora nacional

Reivindicamos a Galiza Exterior como unha realidade sociopolítica particular. Non emigramos, expúlsannos. Baixo esta premisa política, reivindicamos a repolitización e participación, no seo da República da Galiza, de tódalas súas diásporas (peninsular, europeia e transatlántica). Hai que garantizar canles de decisión pra tódalas persoas emigradas, pór en valor as galeguidades, crear novos espazos de interlocución entre a Galiza Interior e a Galiza Exterior.

Por unha República Galega, Feminista e de Esquerdas! 
Por unha República lurpia!

sábado, 17 de maio de 2014

Participa no Especial 25 de Xullo!



DÍA DA MATRIA: Xerando unha maré soberana

Buscamos xente con moitas ganas de contribuir co seu coñecemento e o seu arte nunha publicación totalmente autoxestionada, rebelde e precaria.

Se tés ideas pra escribir un artigo, un microrrelato, un conto, un poema... ou ideas pra facer un dibuxo, unha banda deseñada... ou calquera outra cousa, xa sexan pasatempos, releituras de cancións populares... O que sexa con temática feminista, cuir e do país...

Esta é a tua publicación.

Escríbenos a: comite.aslurpias.gz@gmail.com
Manda a tua proposta até o 25 de xuño.
 
Aceitamos traballos en galego normativo, reintegra ou português. As dúas únicas condicións son que teñas ganas e que non ocupe máis dunha cara de folio...