sábado, 7 de febreiro de 2015

"Metamorfose", de Noelia Gómez

                                                      Raquítica boneca de porcelana
Óllasme sen querer dende a túa burbulla tintada de melancolía.
                                                     Pequena boneca de plástico,
 indomable e escrava do teu propio reflexo.

 Os teus pasos son sombras naquela Longa Noite de Pedra.
 Qué pensaría a filla adoptiva de Rianxo, Rosalía de Castro, se che vira tremer ante un espello?

Máncasme nas costelas,                             alí,
na túa visibilidade corporal que revela o teu estado enfermizo         
                         dun querer ser invisible.
Unha loita interminábel contigo mesma.
Sofres diante da camuflada Cibeles habitada por corpos de muller domados pola sociedade machista na que convivimos.
                          Farrapos de pernas,
                                                 osos
                                              e máis tetas
                                                que tremen
por non coller nunha 34.
                                                                                             Mancas as miñas verbas, cativa.
As túas bágoas enfronte da vida asemellan rendemento.               
  Soidade.
Metamorfose deste enigmático subsistir.

Noelia Gómez Dende as terras rianxeiras loito porque a palabra igualdade deixe der ser un simple sustantivo e se convirta en verba real. O meu nome é Noelia Gómez Calvo, teño dezanove anos e son estudante de xornalismo na USC. O calificado como segundo sexo debe reinventarse na sociedade. Debemos construir un futuro violeta, xa que os sexos serán dous, pero o mundo é un.


Ningún comentario:

Publicar un comentario