Ollei a todas esas mulleres que acudiran á praza do mercado local.
Ollándome curiosamente, expectantes, para escoitar aquilo que tiña que dicir. No meu foro interno, pensaba que non viría tanta xente. Inconscientemente sabia que estaba a loitar por unha causa perdida onde se supuña que as miñas coetáneas non me apoiarían. Tremín de medo.
De súpeto, recoñecín á miña nai, entre a multitude de mulleres que a rodeaban . O seu sorriso que brillaba mais que o boubou cobizo que cubría a súa pel ébano, mais fermosa que a miña propia. E coma se a ocasión requiríseo, cubrira os seus brazos de pulseiras de coiro negro e prata vella. Colleita do brazo da miña avoa e as miñas catro irmás, saudándome, en primeira fila, como dicindo : “Animata, filla, agora non te botes atrás, imos, expón o que teñas que dicir, apoiámosche”
E falei. Falei das mulleres do meu país coa paixón e a rabia que saíron dos meus beizos. Lembrei cando, de pequena, cos libros de historia baixo os meus brazos, pensaba porque nós eramos pobres e o resto do mundo non o era, porque os que tiñan mais, non axudaban aos que tiñan menos, e porque nós as mulleres eramos as mais prexudicadas nesta repartición.
E o meu discurso deu a volta ao mundo: o 8 de Outubro de 1986: “O dereito da muller africana a ser dona da terra que produce”
O meu pai seguiría pensando para que ía servir iso de ser as donas da terra. Pero el xa sabia que eu era especial. Desde pequena deixaba a medio rematar as miñas tarefas no campo para achegarme ao baobab xigante onde, cada certo tempo, Ogotemmeli, o godón ancián narraba historias marabillosas que eu asumía como reais, sobre como “o mundo foi creado” “Ao principio só existía Deus (Amma). O todopoderoso aínda se atopaba dentro do “ovo do mundo”, nunha especie de movemento xiratorio continuo. O ovo deu a luz un minúsculo granito no seu centro; pero ao explotar este, a palabra de Deus desenrolouse. Nos restos do ovo, agora unha placenta cósmica, Amma concibiu os primeiros seres con alma, catro parellas de xemelgos. Pero uno dos xemelgos, Ogo, quería gobernar el mesmo. Cos ollos pechados arroxouse á nada, arrastrando consigo un anaco de placenta, que se converteu no planeta Terra. Antes de lanzarse ao baleiro roubou sementes divinas do ceo. Indignado pola súa desobediencia, Amma provocou unha seca nos campos da Terra nos que Ogo plantara as sementes, á vez que lle quitaba a voz. Despois transformouno nun ser cuadrúpedo: o raposo pálido. Tras aquela acción, Amma decidiu reordenar o universo: sacrificou a Nomo, o irmán xemelgo do raposo pálido. Un río de sangue derramouse no espazo exterior, provocando o nacemento da primeira estrela: Sirio, o embigo do mundo. Cando esta estrela e a súa lúa producen unha eclipse, o pobo dogón -de onde procedía o ancián-celebraba a festa Sigi, o clímax da vida da tribo”
Cando o ancián Ogotemmeli morreu, “unha bibloteca desapareceu, sen necesidade de que as chamas acaben co papel” as súas historias máxicas desvanecéronse. Nin sequera puideron ser substituídas por outras que Helene contaba na escola, nun inintelixible idioma, que me esforcei en comprender. Quería coñecer que ocorreu cos outros dous xemelgos de Ogotemmeli, pero Helene non coñecía aquela historia. Ante a miña desilusión, tentou contarme historias, para meu parecer, insípidas, porque non estaban acompañadas de brazos e pernas voadoras nin ritmos de tambores, pero historias que ao final chegaron a min a través de letras de papel, coa única diferenza que podía transportar esas historias ao baobab do pobo.
-Eses libros europeos, comeranche a cabeza- dicía a miña avoa cando lle recitaba de corrido a ela e as miñas irmás os contos europeos de Hélene. Uns trasgos que fabricaban zapatos pola noite, unha bruxa que se miraba nun espello querendo ser a mais bela, un coello que chega tarde á hora do té. A miña nai calaba, pero secretamente ría.
Ao meu pai non lle parecía ben que a súa filla fose á escola. Para el era unha perda de tempo. Mesmo cando me esforzaba en sacar boas notas e acceder a bolsas para seguir estudando. A miña nai seguía calando, pero traíame ás agachadas libros “Eses europeos que tanto che gustan”,dicíame, sacándoos de debaixo do seu vestido laranxa que imitaba os amenceres da nosa terra.
Os contos de papel de Helene remataron, pero chegaron esoutros que seguía devorando baixo o baobab. A miña nai deixábame enfrascada nas miñas letras, se lle axudaba polo día coas tarefas do campo. E empecei a observar centos de amenceres de mulleres nas terras, traballando, loitando e morrendo por algo que nunca lles pertencería. E deixei o meu cómodo asento do baobab para subirme a el e gritar.
E así fun coñecida no mundo: “A muller que subiu ao baobab e gritou polos dereitos das mulleres”
Ollándome curiosamente, expectantes, para escoitar aquilo que tiña que dicir. No meu foro interno, pensaba que non viría tanta xente. Inconscientemente sabia que estaba a loitar por unha causa perdida onde se supuña que as miñas coetáneas non me apoiarían. Tremín de medo.
De súpeto, recoñecín á miña nai, entre a multitude de mulleres que a rodeaban . O seu sorriso que brillaba mais que o boubou cobizo que cubría a súa pel ébano, mais fermosa que a miña propia. E coma se a ocasión requiríseo, cubrira os seus brazos de pulseiras de coiro negro e prata vella. Colleita do brazo da miña avoa e as miñas catro irmás, saudándome, en primeira fila, como dicindo : “Animata, filla, agora non te botes atrás, imos, expón o que teñas que dicir, apoiámosche”
E falei. Falei das mulleres do meu país coa paixón e a rabia que saíron dos meus beizos. Lembrei cando, de pequena, cos libros de historia baixo os meus brazos, pensaba porque nós eramos pobres e o resto do mundo non o era, porque os que tiñan mais, non axudaban aos que tiñan menos, e porque nós as mulleres eramos as mais prexudicadas nesta repartición.
E o meu discurso deu a volta ao mundo: o 8 de Outubro de 1986: “O dereito da muller africana a ser dona da terra que produce”
O meu pai seguiría pensando para que ía servir iso de ser as donas da terra. Pero el xa sabia que eu era especial. Desde pequena deixaba a medio rematar as miñas tarefas no campo para achegarme ao baobab xigante onde, cada certo tempo, Ogotemmeli, o godón ancián narraba historias marabillosas que eu asumía como reais, sobre como “o mundo foi creado” “Ao principio só existía Deus (Amma). O todopoderoso aínda se atopaba dentro do “ovo do mundo”, nunha especie de movemento xiratorio continuo. O ovo deu a luz un minúsculo granito no seu centro; pero ao explotar este, a palabra de Deus desenrolouse. Nos restos do ovo, agora unha placenta cósmica, Amma concibiu os primeiros seres con alma, catro parellas de xemelgos. Pero uno dos xemelgos, Ogo, quería gobernar el mesmo. Cos ollos pechados arroxouse á nada, arrastrando consigo un anaco de placenta, que se converteu no planeta Terra. Antes de lanzarse ao baleiro roubou sementes divinas do ceo. Indignado pola súa desobediencia, Amma provocou unha seca nos campos da Terra nos que Ogo plantara as sementes, á vez que lle quitaba a voz. Despois transformouno nun ser cuadrúpedo: o raposo pálido. Tras aquela acción, Amma decidiu reordenar o universo: sacrificou a Nomo, o irmán xemelgo do raposo pálido. Un río de sangue derramouse no espazo exterior, provocando o nacemento da primeira estrela: Sirio, o embigo do mundo. Cando esta estrela e a súa lúa producen unha eclipse, o pobo dogón -de onde procedía o ancián-celebraba a festa Sigi, o clímax da vida da tribo”
Cando o ancián Ogotemmeli morreu, “unha bibloteca desapareceu, sen necesidade de que as chamas acaben co papel” as súas historias máxicas desvanecéronse. Nin sequera puideron ser substituídas por outras que Helene contaba na escola, nun inintelixible idioma, que me esforcei en comprender. Quería coñecer que ocorreu cos outros dous xemelgos de Ogotemmeli, pero Helene non coñecía aquela historia. Ante a miña desilusión, tentou contarme historias, para meu parecer, insípidas, porque non estaban acompañadas de brazos e pernas voadoras nin ritmos de tambores, pero historias que ao final chegaron a min a través de letras de papel, coa única diferenza que podía transportar esas historias ao baobab do pobo.
-Eses libros europeos, comeranche a cabeza- dicía a miña avoa cando lle recitaba de corrido a ela e as miñas irmás os contos europeos de Hélene. Uns trasgos que fabricaban zapatos pola noite, unha bruxa que se miraba nun espello querendo ser a mais bela, un coello que chega tarde á hora do té. A miña nai calaba, pero secretamente ría.
Ao meu pai non lle parecía ben que a súa filla fose á escola. Para el era unha perda de tempo. Mesmo cando me esforzaba en sacar boas notas e acceder a bolsas para seguir estudando. A miña nai seguía calando, pero traíame ás agachadas libros “Eses europeos que tanto che gustan”,dicíame, sacándoos de debaixo do seu vestido laranxa que imitaba os amenceres da nosa terra.
Os contos de papel de Helene remataron, pero chegaron esoutros que seguía devorando baixo o baobab. A miña nai deixábame enfrascada nas miñas letras, se lle axudaba polo día coas tarefas do campo. E empecei a observar centos de amenceres de mulleres nas terras, traballando, loitando e morrendo por algo que nunca lles pertencería. E deixei o meu cómodo asento do baobab para subirme a el e gritar.
E así fun coñecida no mundo: “A muller que subiu ao baobab e gritou polos dereitos das mulleres”
Beatriz Guerra (Castrofeito, O Pino 1977) . Teño publicado relatos na revista do Ateneo Ferrolá e na editorial Contos Estraños (Revista Volume V e Volume VI) Podedes seguirme no blogue: helenadebao.blogspot.com.es
A miña experiencia profesional vencellouse dende os meus inicios o eido social, onde a prioridade era a igualdade de oportunidades entre homes e mulleres: non so no eido da violencia de xénero, senón na violencia económica e social. Supoño que estas experiencias influenciaron a miña escrita.
A nena protagonista de Aminata basease nunha historia dun muller real, Aminata Traoré, escritora e política, nada en Mali, que pasou a súa vida loitando polos dereitos das mulleres africanas.
A miña experiencia profesional vencellouse dende os meus inicios o eido social, onde a prioridade era a igualdade de oportunidades entre homes e mulleres: non so no eido da violencia de xénero, senón na violencia económica e social. Supoño que estas experiencias influenciaron a miña escrita.
A nena protagonista de Aminata basease nunha historia dun muller real, Aminata Traoré, escritora e política, nada en Mali, que pasou a súa vida loitando polos dereitos das mulleres africanas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario